حیات وحش ایران - چشمانی که از دیدنش سیر نمی‌شوید

کوکر این روزها حال خوبی ندارد. این پرنده زیبا متاسفانه بیش از دو دهه است که دیگر در جنوب ایران دیده نشده، دسته‌هایی از این پرنده هنگام بهار به جنوب مهاجرت می‌کنند. این دسته‌ها زمانی‌ هشت تا ده هزارتایی بودند اما امروز شمار آنها به صد تا دویست رسیده و واقعا جای نگرانی است.

آنچه که این روزها بلای جان کوکرها شده، شکار بی‌رویه آنهاست. زمانی شکارچیان فقط از طریق پهن کردن تور می‌توانستند آنها را شکار کنند، اما امروز با انواع و اقسام وسایل شکار، از تفنگ ساچمه‌ای گرفته تا ابزارهای مختلف دیگر، به جان این پرنده زیبا افتاده‌اند. بخش غم‌انگیز ماجرا این است که به کوکرها حتی درفصل زایش هم رحم نمی‌شود. یعنی شکار و کشتار کوکرها در خوزستان درست از زمان جفت‌گیری و تخم‌گذاری آنها (یعنی اسفند ماه) آغاز  می‌شود و تا لحظه ای که یک کوکر زنده در خوزستان باقی مانده باشد ادامه پیدا می کند. 

 تنها جایی که محیطی نسبتا امن برای تخم‌گذاری و لانه‌سازی کوکرها باقی مانده بود منطقه‌ای بود به وسعت تقریبی چهار صد کیلومتر مربع و میان دشت ماهشهر و هندیجان تا سواحل شمال غربی خلیج فارس که  هیچ کس در آن زندگی نمی کرد.  اما آنجا هم از سه سال پیش به این سو جولانگاه شکارچیان تفنگ‌به‌دستی شده است که در فصل بهار هر روز گونی‌های همراه خود را از کوکرهای کشته‌شده پر می‌کنند.

کوکر تقریبا با در نظر گرفتن پر و میزان دمش کمتر از 40 سانتی متر است. پرهای رنگی زیبایی دارد و در هنگام پرواز  بدون گردن به نظر می‌آید. این نکته را هم در مورد کوکرها بدانید که هرگز به قفس عادت نمی‌کنند و خانگی نمی‌شوند. بنابراین اگر آنها را در قفس کنند به محض دیدن اولین انسان آنقدر بال و پر می‌زند و خود را به قفس می‌کوبد تا خونین و مالین شده از بین برود.

یک داستان بومی در مورد کوکرها در میان مردم هندیجان و روستاهای ماهشهر، سینه به سینه نقل شده و مردم این نواحی معتقدند کوکرها شاه دارند!