حال و هوای چغازنبیل

هوای آرام و رها در جاده های کهنه، قلبم را گرما می دهد و دلم به اندازه ی تمدن آرمیده در غبار نشسته بر این جاده ها، برای سفر تپیده است تا اکنون اینجا باشم.

برایم سفر، نه فقط رسیدن است و بازگشتن، که حرکت است در درون خود و رفتن در اعماق باورهایم و می روم تا بیابم آنچه را که همواره در من شور می انگیزاند که بیابمش...!

در آنجایی از سفر که می شود صدای خفته ی قدم های انسان های گذشته را یافت، من آرامم و بر خود می بالم که اکنون پای بر جایی نهاده ام که اگر خاکِ گرد پاهایشان نباشد، جزئی از وجود خاکی آنها در اینجاست. در حقیقت این خاک، وجود مقدس انسان هاست که اکنون خاک شده است و آنها همان پدران و مادران خسته از تاریخِ گذشته، بر این جاده ها هستند.

 آنجایی که رخ به رخ انسان های بر خاک نقش زده ایستاده ام دیگر صدای انسان های همسایه را نمی شنوم و می خواهم چندی به نبض سکوت، گوش بسپارم و بر اینجا که گوشه ای از تمدن بشر است بیاندیشم و روزگار گذشته اش را، تخیل کنم. در این بین رسالتم را همواره به یاد دارم که افتخارات و حکایت های بر خاک نشسته ی تاریخ را برای انسان ها بازگو کنم تا این تنها حلقه از زنجیره ی امید برای آنها نیز موجب بالندگی شود.

"راستی این اندیشه از چه زمانی بر ذهن انسان های تاریخ جاری شد که زنجیر امید و بالندگی هیچ حلقه ای ندارد جز همان افتخار به تمدن...!؟

نمی دانم که بر این تن خاکی من، بازهم چه خاک ها خواهد نشست تا اندیشه راستین زرتشت دوباره تمام آتشکده های خفته ی ذهن ها را شعله ور سازد.... "

این ها را رخی از رخ های نقش شده بر خاک به من گفت و در حالی که آهسته باد نقش رخش را با خود می برد در گوشم نجوا کرد: "باوری که تمدن شد و برایش آتش ها افروختند، تمدنی بود که در باور انسان هایی شور آفرید، آنگونه که روحیه ی امید و خودباوری را به دیگر انسان ها هدیه می کرد و امروز نقشی جز نقشِ تمدنی در یک باور و شعله همیشه فروزانِ امید و خودباوری در آتشکده ی ذهن نیاکانمان، بر جای جای این خاک، باقی نمانده است. "

او را که باد، من هم عمیقتر و تازه تر از معبد زیگورات بیرون می روم و می روم که نقش یک تمدن را بر باورهایم بزنم و شعله امید و خودباوری را در آتشدان احتمالاً خاموشِ ذهنم بیافروزم.

« معبد زیگورات (چغازنبیل) – تور لرستان و خوزستان در نوروز 93 »

ویدا رزبانی