روستای نوا، پنجره‌ای رو به دماوند

در عبور از جاده‌ی زیبای هراز، کمی پایین‌تر از قریه‌ی اسک به سمت آمل، دو دیوار سر به فلک کشیده‌ی سنگی قرار دارد. سمت غرب آن دره‌ها و دامنه‌های وسیع قله‌ی دماوند است که دهکده‌های با صفای رینه، گرنا، آب گرم و امیرآباد چون گل و بوته‌ی رنگارنگ در چین و چروک‌های سنگی به دامن دماوند افتاده‌اند.

وجه تسمیه

معروف است که چون در این روستا نسبت به روستاهای اطراف بادهای شدید نمی‌وزد نوا نامگذاری شد.
نوا = نه + وا ( وا در زبان مازندرانی به معنی باد است)

دهکده‌ی ییلاقی نوا، با کثرت و فراوانی چشمه سارها که از بن سنگ‌ها و دل کوهسار و از هر نقطه‌ی آن می‌جوشد و جاری می‌شود به چهارسد چشمه معروف است. لطافت هوا و صافی و شفافی آن و طراوت و خرمی گل و سبزه‌اش مخصوصاً در نسیم ملایم و روح نواز بامدادی چنان طرب‌انگیز است که هر تن خسته و دل افسرده‌ای را به وجد و نشاط می‌آورد.

در فرهنگ جغرافیایی ایران از فرهنگ دهخدا، ذیل کلمه‌ی نوا می خوانیم: "نوا، دهی است از دهستان بالا لاریجان بخش لاریجان شهرستان آمل در نه هزار گزی مشرق رینه، در منطقه‌ی کوهستانی سردسیری واقع است و 910 تن سکنه دارد. آبش از چشمه، محصولش لبنیات، شغل مردمش زراعت و گله‌داری است."

نوا دهکده‌ای است سالخورده و قدیمی. از آثار کهن و استوار آن، رونق گذشته به خوبی درک می‌شود. در عمارت‌هایی که با اسلوب اشرافی گذشته ساخته شده، تالارها و ایوان‌های متعدد باقی است و گذشت روزگار، آب و رنگ و جلوه‌ی نقش و نگار طاووس‌های چتر زده و گل و بوته‌های زیبایی را که به در و دیوار تالارها نقاشی شده هنوز محو نکرده است.

حمام بزرگ نوا با ستون‌های بلند سنگی، استوار و پا برجا است و این حمام هم‌اکنون مورد استفاده‌ی اهالی است.

منابع: سایت لاریجان، ویکی پدیا