موسیقی سفر - خراسان

اسم اصلی‌اش «عثمان محمدپرست است»، اما خیلی‌ها او را با نام «عثمان خوافی» می‌شناسند. نوازنده‌ای که با هوش موسیقیاییش بدون حضور در کلاس موسیقی با «آزمون و خطا» به درجه‌ی استادی رسید. خودش می‌گوید: «دو تار یعنی عشق،"دوتار" ساز آرام و ملایمی است که هم نوازنده را آرامش می‌دهد و هم مردمی را که علاقمند به این ساز هستند».

او متولد خواف است؛ نزدیک تایباد خراسان، شهری کویری. به خاطر همین است که «داریوش ارجمند» در معرفی عثمان می‌گوید: «عثمان ازآن هنرمندان تی‌تیش مامانی زرورقی نبوده او را کویر پرورش داده جایی که برای ماندن و بقا باید خیلی تجهیز باشی». 

قصه‌ی آشنایی و یاد گرفتن دوتار از زبان خودش شنیدنی است. خودش می‌گوید وقتی که در خواف به مدرسه می‌رفت، بین مسیر خانه تا مدرسه‌اش مغازه‌ی خیاطی بوده که خیاط آن در وقت بیکاری‌اش دوتار می‌زده. هر بار که از جلوی مغازه‌اش رد می‌شد می‌ایستاد و به نوای دوتار گوش می‌داده. بالاخره یک روز دوتار خیاط را قرض می‌گیرد و به صورت بداهه آهنگ‌های محلی را می‌نوازد.

 اغراق نیست که بگوییم عثمان در دوتار نوازی هم‌ردیف جلیل شهنار در تارنوازی است. هر دویشان با استعداد و جسارت خدادادی‌شان و به خاطر داشتن هوش و گوش موسیقیایی در بداهه‌نوازی معروفند.

با هم ببینیم یکی از دوتار نوازی‌های عثمان خوافی را: