تصور کنید عصر یک روز بهاری است و کنار حوضی آبی‌رنگ نشسته‌اید. باد، فواره‌های آب را می‌رقصاند و نسیم خنکش را به گونه‌های‌تان می‌رساند. زیبایی شمعدانی‌های دور حوض، فکر عکاسی را از سرتان می‌گذراند. نگا‌هتان را از شمعدانی‌ها می‌کَنید و به اطراف نگاه می‌کنید. اینجا همه چیز رنگ دیگری دارد: آسمان آبی، دیوارهای کاه‌گلی، در و آلاچیق‌های چوبی. در همین حین، عطر کالجوش، شما را به زمان‌های دور می‌برد؛ زمانی که دور تا دور حیاط خانه مادربزرگتان را بی‌هوا می‌دویدید. اینجا، سرای مادر نطنز است؛ جایی که خاطرات کودکی‌تان را زنده می‌کند.

اقامت‌گاه‌های محلی معمولا به‌ منظور اسکان موقت گردشگران در طبیعت، روستاها، مناطق کوهستانی و کویری در نظر گرفته می‌شوند. نکته بسیار مهم در اسکان این نوع اقامت‌گاه‌ها آن است که نباید از آنها، انتظاری مشابه هتل یا منزل شخصی خویش داشته باشیم. به نظرتان چه دلایلی برای استفاده از این نوع اقامتگاه‌ها در سفر وجود دارد؟ می‌دانید چند نوع اقامتگاه محلی وجود دارد؟ از مزایا و معایب اقامتگاه‌های محلی چیزی می‌دانید؟ در ادامه این مطلب پاسخ سوالات خود را خواهید یافت.

به عادت همیشه، قبل از خواب چشمانش را بست و از تصور خانه رویاهایش کیفور شد. خانه رویاهایش بوی خانه‌های قدیمی را داشت. خانه‌ای با دیوارهای کاه‌گلی و درهای چوبی. درختچه‌های نخل و عطر خوش غذای محلی حیاطش را زنده می‌کرد. اتاق‌هایش گرم و صمیمی بود؛ ساعت‌ها می‌توانست روی گلیم و بالشت‌های آن لم دهد. این خانه در نزدیکی دریای شنی کویر جا خوش کرده بود: جایی با غروب‌های جادویی و شب‌های آرام پرستاره. خانه رویاهایش درست شبیه خانه‌ای است در روستای مصر، در نزدیکی خور و بیانک. خانه‌ای 37 ساله که خاطره نام دارد و تحقق‌بخش این رویا است.

اینجا، رنگ و بوی روزهای دیرین و شاد را دارد؛ دیوارهای کاه‌گلی، شیشه‌های رنگی‌، آسمان پرستاره، حوض فیروزه‌ای، شمعدانی، اتاق‌های تو در تو و پر رمزو راز. اینجا، همان خانه‌ای است که در بزرگ‌ترین بافت خشتی جهان باید از آن سراغ گرفت: یزد.

به سرزمین آبشارها، لرستان، که قدم بگذارید، چشمان‌تان مسحور مناظر بکر و مشام‌تان پر از هوای تازه می‌شود. شکوه طبیعت این سرزمین را میان کوه‌‌های زاگرس بجویید؛ همان جایی که چشمه‌هایی پرآب می‌جوشند، از میان درختان و گیاهان دارویی انبوه می‌گذرند تا به زمین برسند: جایی که به عروس آبشارهای ایران معروف است. نزدیک غروب که شد به دل جاده بزنید و از تماشای غروب دشت‌های پرگل لذت ببرید. شب است و یک روز پربار و تکرار نشدنی را پشت سر گذاشته‌اید. حالا دل‌تان لک می‌زند برای یک جای گرم و یک فنجان چای.