خانه‌ای دارد در میان لرستان و ایلام، به موازات زاگرس. پسرانش در ارتفاعات بلند و کوهستان‌های شرقی روزگار می‌گذرانند و دخترانش در دشت‌های گرمسیری غربی. سمند و اناران و ریواسان و سبزخانی و پونه و زرین. در فصل سرد یک سر لباس‌هایی از برف سفید بر تن می‌کند و فصل گرم که از راه می‌رسد پیراهن‌هایی از درختان بلوط. کبک‌ها و تیهوها به امید پرواز در بیشه‌زارهایش به دیدن او می‌آیند و خرگوش‌ها و خارپشت‌ها برای دویدن در دره‌های عمیقش. اینجا خانه کبیرکوه است. کوهی روزگاردیده و بلند، از سلسله جبال زاگرس در غرب ایران. به خانه او خوش آمدید.

استاد نقش‌زن هلال ماه را بر روی مدال فلزی حک کرد، ستاره‌ای کنارش نشاند و نگاهی به آن انداخت: «پادشاه هوکناپسس شیفته نقش برنزی‌ام خواهد شد». سپس تصویر یک لنگر را کشید، شمایل پادشاه را کامل کرد و نزد هوکناپسس رفت.
ماجرای ضرب اولین سکه‌های الیماییان شاید چیزی شبیه به این داستان باشد. در میان نقش‌ کتیبه‌های منطقه ایذه احتمالاً تصویر پادشاه این قوم، یعنی هوکناپسس، را هم می‌توانید پیدا کنید. نقوش انسان و شمایل حیوانات در حال نیایش و احترام به پادشاه را ببینید و تصور کنید زندگی مردم الیمایی سال‌ها پیش چه شکلی بوده است.

اهالی یکی یکی از راه می‌رسیدند. وعده‌شان کنار چشمه دریاشو، پای کوه تین، بود. نرسیده به انارک، چشمه کم‌کم نمایان می‌شد. کسانی که رسیده بودند زیر سایه درختان نخل کمی استراحت می‌کردند تا بقیه هم برسند. قرار بود آبادی را در کنار همین چشمه بنا کنند. برای گذران زندگی هم، گندم و پنبه و روناس و آفتابگردان می‌کاشتند. برای نام آبادی هم از قبل تصمیم گرفته بودند. نامش را می‌گذاشتند خورشید... از این آبادی تا قبل از دوران صفویه مدرکی در دست نداریم اما می‌دانیم هسته اولیه‌اش در کنار همین چشمه شکل گرفته. منطقه‌ای که امروز خور نامیده می‌شود، شهری بر کرانه کویر مرکزی ایران. در شرقی‌ترین نقطه استان اصفهان. اگر به این منطقه سفر کردید می‌توانید حال و هوای منطقه را در این اقامتگاه به خوبی تجربه کنید و داستان شکل‌گیری شهر را مرور کنید.    

اگر یک نقشه گنج به دست‌تان برسد چه کار می‌کنید؟ مثلا تصور کنید یک نقشه همراه با یک کاغذ داخل یک بطری شیشه‌ای به شما می‌رسد. طبق نوشته روی کاغذ «برای پیدا کردن گنج باید به سمت شهر قومس بروید. رسیدن به شهر از راه دریای تی تی یا دریای نیلوفر آبی است. هفت روز در راه هستید تا به دروازه‌های شهر برسید. شهر 100 دروازه دارد که 99 نگهبان از آن محافظت می‌کنند. گنج در پشت دیوار باروی شهر است.» اگر بخواهید گنج را پیدا کنید اول باید نقشه را رمزگشایی کنید. قومس همان شهر دامغان است. دامغان قدیمی‌ترین پایتخت پارتی و به شهر صددروازه معروف بوده. منظور از دریای نیلوفر آبی همان دریای مازندران است که 7 روز تا این شهر فاصله داشته. گنج این شهر یادگارهای تاریخی دوران اشکانی است. اگر می‌خواهید از تاریخ این شهر و گنج‌های آن بیشتر بدانید به خانه ناصرلشکر بروید.    

مصر و گرمه و بیاضه. کویر و نخلستان و نیزار، قلعه و آسیاب و بادگیر. خرما و انار و گندم. قدمت تاریخ ساسانی و آرامش جغرافیای کویری را هم به این حس‌آمیزی اضافه کنید تا ترکیب کاملی داشته باشید از منطقه مرکزی کویر ایران، یعنی، مهرجان. وقتی وارد روستا بشوید باید طبیعت سرسبز و باغ‌های میوه را پشت سر بگذارید تا به خانه‌های بافت قدیمی برسید. آن وقت، در و پنجره‌های چوبی، سردرهای بلند و نقش و نگارها را می‌بینید. این آرامش و زیبایی بی‌نظیر را به بهترین شکل در خانه سنتی اقبال، در مهرجان، تجربه کنید.